Treść ogłoszenia

Kategoria: Sprzęt fotograficzny / Aparaty
Stan: Używane
Cena: 2 900 zł
  Możliwy odbiór osobisty

Opis oferty:
Sprzedam analogowy aparat fotograficzny Leica IIIb z 1939r.

Aparat jest z szafy mojego dziadka, i wiem że był raz na czyszczeniu jeszcze w roku 1993 i aż do 2003r. były nim robione zdjęcia. Do odebrania osobiście we Wrocławiu lub Frysztak.

Jest sprawny, jednak trzeba koniecznie oddać do dobrego mechanika na czyszczenie.

Był używany rodzinnie , więc nie jest idealny i ma wyraźne ślady użytkowania, posiada skórzany pokrowiec oraz plastikową zatyczkę (oryginalną) na obiektyw.

W drzewie genealogicznym aparatów Leica typ IIIb zajmuje dość wczesne miejsce. Ten model tylko przez dwa lata ręcznie budowano w okresie 1938-40, ale za to w dużych ilościach. Tak więc Leica IIIb (jak również inne modele wcześniejsze) była światkiem tego, co działo się na frontach wojennych! Mimo, że produkcja sięgnęła dziesiątek tysięcy sztuk, znalezienie obecnie egzemplarza w stanie idealnym jest dość trudne, tym bardziej jeśli korpusowi towarzyszy spora paleta optyki.

Leica IIIb w swoim czasie (nawet do 1949r.) należała do najlepiej wyposażonych aparatów małoobrazkowych. Wbudowany dalmierz pozwalał na dokładne ustawianie ostrości z większością wymiennych obiektywów. Do korpusu były one mocowane przez gwint M39. Typowe dla gwintowanych aparatów Leica były oddzielne układy dalmierza i wizjera. Dlatego też z przodu aparatu widoczne są trzy okienka: lewe i prawe okrągłe to dalmierz, środkowe prostokątne to wizjer. Powiększenie dalmierza było tak dobrane, aby możliwie dokładnie ustawiać ostrość, pole widzenia wizjera odpowiadało temu co „widzi” obiektyw 50 mm. Z innymi obiektywami należało stosować zewnętrzne wizjery lub wizjer varifokalny. Inni producenci aparatów dalmierzowych (Contax, Canon, Nikon) nie omieszkali krytykować tego, że fotografując Leicą trzeba było ciągle „przerzucać” oko od wizjera do dalmierza i na odwrót. Leica broniła się twierdząc, że duże powiększenie dalmierza poprawia dokładność ustawienia ostrości (jak by nie patrzeć jest to prawda), a czytelny wizjer bez pola dalmierza sprzyja kompozycji zdjęcia. Faktem jednak jest, że w modelu IIIb umieszczono okulary wizjera i dalmierza bardzo blisko siebie, co miało ułatwić zerkanie przez oba okulary.

Aby pracę aparatem uczynić jeszcze bardziej komfortową, dalmierz wyposażono w korekcję wady wzroku. Tego nie miał żaden dalmierzowy Nikon. Na najwyższym poziomie stała migawka tego aparatu. Z czasami otwarcia od 1/1000 s do 1 s + pozycja „Z” - (z niem.: zeit, czyli czas B) była to bardzo nowoczesna migawka, która nawet po upływie 60-ciu lat może być ciągle na chodzie. Taki zakres czasów otwarcia migawki (wprowadzany w modelu IIIa) z biegiem czasu przyjęto jako standardowy i dopiero na początku lat 70-tych powstały migawki roletkowe z czasem otwarcia 1/2000 s.

Migawkę Leicy IIIb obsługiwało się dwoma pokrętłami: górne sterowało czasami 1/1000, 1/200, 1/100, 1/60, 1/40, 1/30, 1/20 i Z; umieszczone z przodu pokrętło obsługiwało mechanizm opóźniacza dając tym samym czasy 1/20, 1/8, 1/4, 1/2 i 1 s. Aż do lat 50-tych było to rozwiązanie dość typowe. Dopiero w modelu M3 zastosowano jedno, wspólne pokrętło do wszystkich czasów.

Najpopularniejszym obiektywem szerokokątnym był niewielki Elmar 35 mm f/3,5. Krótsza ogniskowa nie wymagała już konstrukcji wysuwanej - obiektyw ma konstrukcję sztywną. Oba obiektywy ogniskowane mogły być przy pomocy małej dźwigienki z możliwością zablokowania ostrości w nieskończoności.